Uit het Dagboek van Scharfrichter Caspar Kruse III : Goslar, 13 maart 1635 – Klokken voor de Keizer

 Vandaag luidden de klokken van de Marktkirche en de Sankt Stephanikirche onafgebroken, zwaar en plechtig. Het was om de dood van onze keizer Ferdinand II, die al op 15 februari is gestorven in Wenen. Het nieuws bereikte Goslar vertraagd, maar vandaag werd het officieel herdacht.

De Raad had gelast dat alle kerken hun klokken moesten luiden, en dat de burgers zich in gebed zouden verzamelen. In de Marktkirche was een speciale dienst, waar de predikant sprak over gehoorzaamheid aan het gezag dat door God zelf is ingesteld. Hij preekte dat de keizer, hoe ver ook van ons verwijderd, de plaats van Gods orde in het rijk vertegenwoordigde, en dat wij daarom moesten bidden voor zijn ziel en voor de toekomst van het Heilige Roomse Rijk.

De kerk was vol. Ik zag burgers, raadsleden en gildebroeders, allen in somber gewaad. De vrouwen fluisterden zacht, kinderen zwegen. Buiten, op de Marktplatz, bleven velen staan luisteren naar het klokgelui dat urenlang over de stad rolde.

Ik stond in de kerk en luisterde, maar mijn gedachten dwaalden af. Voor mij was Ferdinand een verre vorst, wiens decreten wij soms voelden in belastingen of bevelen, maar die ik nooit met eigen ogen heb gezien. Toch voelde ik dat wij een tijdperk achter ons laten. Het rijk wordt geteisterd door oorlog, en met de dood van een keizer komt er altijd onzekerheid.

Wat zal zijn opvolger brengen? Meer oorlog, meer lasten voor het volk? Of vrede, waarnaar wij al zolang verlangen? Ik kon het niet zeggen.

Toen ik naar huis liep, klonken de klokken nog steeds. Hun geluid droeg ver over de daken en echode langs de stadsmuren. Anna liep naast mij en zei: “Moge God ons een betere tijd geven dan wij nu kennen.”

Vandaag, 13 maart 1635, herdacht Goslar de dood van de keizer. Voor ons burgers blijft het leven zwaar, maar wij leggen onze hoop in Gods hand en wachten af wat de toekomst van het rijk ons zal brengen.