Scharfrichter Johann Conrad Kruse

 Johann Conrad Kruse: De Laatste Scherprechter van Goslar

Johann Conrad Kruse, zoon van Heinrich Jürgen, werd op 2 februari 1724 gedoopt in de Sankt Stephanikirche in Goslar. Hij trad al op jonge leeftijd in de voetsporen van zijn vader en werd in 1735 in naam aangesteld als Scherprechter van Goslar. Zijn loopbaan eindigde echter abrupt in 1742, waarmee hij de laatste Kruse in deze rol was.

Te Jong om Scherprechter te Zijn?
Hier wordt het verhaal interessant. Als Johann Conrad daadwerkelijk in 1724 werd geboren en in 1735 al Scherprechter werd, zou hij slechts 11 jaar oud zijn geweest bij zijn aanstelling. Dit roept vragen op. Waarschijnlijk werd hij in naam aangesteld, terwijl een ervaren vervanger de taken tijdelijk op zich nam. Dit was in die tijd een slimme manier om te voorkomen dat het recht op het ambt naar een buitenstaander ging. Het is ook mogelijk dat Johann Conrad veel later werd gedoopt dan zijn geboortedatum, iets wat destijds af en toe gebeurde.

Een Val uit de Gratie
In 1742 kwam er een abrupt einde aan Johann Conrads tijd als Scherprechter. Uit stukken in het stadsarchief van Goslar blijkt dat hij door schulden werd gedwongen zijn ambt neer te leggen. Hij pleitte later nog om opnieuw aangesteld te worden, maar zonder succes. Dit betekende het einde van de eeuwenlange dynastie van de Scherprechters Kruse in Goslar.

De Laatste Kruse in Goslar
Met het vertrek van Johann Conrad kwam ook de benoeming van zijn opvolger, Johann Heinrich Schwartz, en daarmee een nieuw tijdperk. Johann Conrad liet geen bekende kinderen of erfgenamen achter om de familietraditie voort te zetten. Toch blijft zijn verhaal een fascinerend hoofdstuk in de geschiedenis van de Kruse-dynastie.

 


Radbraken

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Uit het Dagboek van Scharfrichter Caspar Kruse III : Goslar, 2 april 1641 – De kat in de hoek

Afbeelding
  Zij keek mij niet aan toen ze eergisteren werd binnengebracht. Bregje Menze, weduwe van een veldwachter, vierenvijftig jaren oud. Klein van gestalte, met grijze vlechten die als touw langs haar rug hingen. Haar gezicht was scherp, als een mes dat te vaak geslepen is. Zij had handen als klauwen — niet van een kat, maar van arbeid. Ze had drie kinderen grootgebracht en twee begraven. De klacht kwam van een buurvrouw: het kind zou ziek zijn geworden na een mislukte boterkarn. Daarna volgden de gebruikelijke verklaringen: dromen van krabben, een kip die weigerde te leggen, een kind dat ineens niet meer sprak. En dus, zoals altijd, kwam het bevel. Ik stelde geen vragen meer over schuld. Dat doen wij niet meer in deze jaren. Wij vragen naar bekentenis . Zij werd vastgebonden op de houten bank, voeten ontbloot. De lucht was kil in de Ulrichskapelle, maar mijn handen waren warm van het werk. Ik koos geen ijzer die dag, maar de oude methode die ik geleerd had van mijn grootvader: zw...
Meer lezen

De Zoektocht

Afbeelding
  De start van de zoektocht Om meer te weten te komen over onze familiegeschiedenis, besloot ik het internet op te duiken. Al snel ontdekte ik een schat aan informatie in databases van bevolkingsregisters, kerkboeken en overlijdensakten. Met deze gegevens kon ik onze stamboom reconstrueren tot ongeveer 1786. Het oudste familielid dat ik vond, was Hendrik Benedictus Kruse. Helaas kon ik online niet verder terug in de tijd, door een gebrek aan registraties en aanknopingspunten. Een digitale familiehub Om mijn vondsten te delen, bouwde ik een website over onze familie. Hier publiceerde ik alle verzamelde informatie en plaatste ik een oproep: wist iemand meer over de Kruse-familie? De reacties stroomden binnen, waaronder die van Jan Kruse en Hans Aeijelts Averink. Deze verre neven sloten zich aan bij de zoektocht. Met hun hulp brachten we meer details boven tafel, maar het bleef moeilijk om verder te graven dan Hendrik Benedictus. Jan herinnerde zich dat hij van oude tantes had g...
Meer lezen

Uit het Dagboek van Scharfrichter Caspar Kruse III : Goslar, 13 maart 1635 – Klokken voor de Keizer

Afbeelding
  Vandaag luidden de klokken van de Marktkirche en de Sankt Stephanikirche onafgebroken, zwaar en plechtig. Het was om de dood van onze keizer Ferdinand II, die al op 15 februari is gestorven in Wenen. Het nieuws bereikte Goslar vertraagd, maar vandaag werd het officieel herdacht. De Raad had gelast dat alle kerken hun klokken moesten luiden, en dat de burgers zich in gebed zouden verzamelen. In de Marktkirche was een speciale dienst, waar de predikant sprak over gehoorzaamheid aan het gezag dat door God zelf is ingesteld. Hij preekte dat de keizer, hoe ver ook van ons verwijderd, de plaats van Gods orde in het rijk vertegenwoordigde, en dat wij daarom moesten bidden voor zijn ziel en voor de toekomst van het Heilige Roomse Rijk. De kerk was vol. Ik zag burgers, raadsleden en gildebroeders, allen in somber gewaad. De vrouwen fluisterden zacht, kinderen zwegen. Buiten, op de Marktplatz, bleven velen staan luisteren naar het klokgelui dat urenlang over de stad rolde. Ik stond i...
Meer lezen