Uit het Dagboek van Scharfrichter Caspar Kruse III : Goslar, 5 januari 1631 – Mijn zoon is geboren

 Vandaag, bij het aanbreken van de ochtend, is mijn zoon ter wereld gekomen.

Anna had mij in de nacht gewekt, haar adem zwaar, haar handen koud van inspanning. De vroedvrouw, Frau Linneke, was al op tijd gekomen, en ik had het vuur hoger gestookt, doeken gereedgelegd, water gehaald. Maar verder stond ik daar – machteloos en zwijgend – in de hoek van de kamer, zoals ik zo vaak moet zwijgen bij het werk. Maar deze stilte was anders. Mijn hart sloeg onregelmatig, sneller dan ik ooit gevoeld had bij het aanzicht van het zwaard of het rad.

En toen kwam hij. Kort na het zesde uur. Een schreeuw, scherp als een trompetstoot bij dageraad, en daar was hij: mijn zoon. Mijn zoon!

Een warme, blozende jongen, luidruchtig en levendig, met rode wangen en een sterke greep om mijn vinger. Hij is gezond. Hij leeft. En Anna leeft ook, God zij geprezen. Zij glimlachte, uitgeput maar stralend, en noemde hem ‘onze kleine held’. Ik heb haar hand gekust en kon niets zeggen.

We hebben hem Hans Caspar genoemd, naar mijn schoonvader, mijn vader en naar mijzelf, opdat de naam niet verloren gaat en het ambt, mocht het zo zijn, door hem gedragen wordt met waardigheid.

Nu ligt hij te slapen in het wiegje dat ik afgelopen maand nog zelf heb getimmerd. Zijn adem gaat rustig, en ik zit naast hem met de ganzenveer in mijn hand, beseffend dat niets in mijn leven mij zwaarder zal wegen dan dit: vader zijn. Niet het zwaard, niet de galg, niet de folterbank. Maar dit kleine mensenkind, dat voortkwam uit onze liefde en dat mij nu aankijkt met ogen die de wereld nog niet kennen.

Ik voel dankbaarheid. Een diepe, stille dankbaarheid die mij tot tranen toe roert. Anna heeft dapper gestreden. Zij is nu moeder, en ik ben vader.

Laat mij hem leren wat recht is. Laat mij hem sparen voor wat ik moest dragen. Laat ons, zo God het wil, hem grootbrengen in vrede, in geloof, en met open hart. Ik bid tot de Heer dat ik mijn taak waardig zal vervullen.

Ik ben geen jonge man meer, maar vandaag voel ik mij herboren. Een nieuwe naam klinkt in dit huis. En met hem: een nieuw begin.




Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Uit het Dagboek van Scharfrichter Caspar Kruse III : Goslar, 2 april 1641 – De kat in de hoek

Afbeelding
  Zij keek mij niet aan toen ze eergisteren werd binnengebracht. Bregje Menze, weduwe van een veldwachter, vierenvijftig jaren oud. Klein van gestalte, met grijze vlechten die als touw langs haar rug hingen. Haar gezicht was scherp, als een mes dat te vaak geslepen is. Zij had handen als klauwen — niet van een kat, maar van arbeid. Ze had drie kinderen grootgebracht en twee begraven. De klacht kwam van een buurvrouw: het kind zou ziek zijn geworden na een mislukte boterkarn. Daarna volgden de gebruikelijke verklaringen: dromen van krabben, een kip die weigerde te leggen, een kind dat ineens niet meer sprak. En dus, zoals altijd, kwam het bevel. Ik stelde geen vragen meer over schuld. Dat doen wij niet meer in deze jaren. Wij vragen naar bekentenis . Zij werd vastgebonden op de houten bank, voeten ontbloot. De lucht was kil in de Ulrichskapelle, maar mijn handen waren warm van het werk. Ik koos geen ijzer die dag, maar de oude methode die ik geleerd had van mijn grootvader: zw...
Meer lezen

De Zoektocht

Afbeelding
  De start van de zoektocht Om meer te weten te komen over onze familiegeschiedenis, besloot ik het internet op te duiken. Al snel ontdekte ik een schat aan informatie in databases van bevolkingsregisters, kerkboeken en overlijdensakten. Met deze gegevens kon ik onze stamboom reconstrueren tot ongeveer 1786. Het oudste familielid dat ik vond, was Hendrik Benedictus Kruse. Helaas kon ik online niet verder terug in de tijd, door een gebrek aan registraties en aanknopingspunten. Een digitale familiehub Om mijn vondsten te delen, bouwde ik een website over onze familie. Hier publiceerde ik alle verzamelde informatie en plaatste ik een oproep: wist iemand meer over de Kruse-familie? De reacties stroomden binnen, waaronder die van Jan Kruse en Hans Aeijelts Averink. Deze verre neven sloten zich aan bij de zoektocht. Met hun hulp brachten we meer details boven tafel, maar het bleef moeilijk om verder te graven dan Hendrik Benedictus. Jan herinnerde zich dat hij van oude tantes had g...
Meer lezen

Uit het Dagboek van Scharfrichter Caspar Kruse III : Goslar, 13 maart 1635 – Klokken voor de Keizer

Afbeelding
  Vandaag luidden de klokken van de Marktkirche en de Sankt Stephanikirche onafgebroken, zwaar en plechtig. Het was om de dood van onze keizer Ferdinand II, die al op 15 februari is gestorven in Wenen. Het nieuws bereikte Goslar vertraagd, maar vandaag werd het officieel herdacht. De Raad had gelast dat alle kerken hun klokken moesten luiden, en dat de burgers zich in gebed zouden verzamelen. In de Marktkirche was een speciale dienst, waar de predikant sprak over gehoorzaamheid aan het gezag dat door God zelf is ingesteld. Hij preekte dat de keizer, hoe ver ook van ons verwijderd, de plaats van Gods orde in het rijk vertegenwoordigde, en dat wij daarom moesten bidden voor zijn ziel en voor de toekomst van het Heilige Roomse Rijk. De kerk was vol. Ik zag burgers, raadsleden en gildebroeders, allen in somber gewaad. De vrouwen fluisterden zacht, kinderen zwegen. Buiten, op de Marktplatz, bleven velen staan luisteren naar het klokgelui dat urenlang over de stad rolde. Ik stond i...
Meer lezen