Uit het Dagboek van Scharfrichter Caspar Kruse III : Goslar, 19 april 1638 - Hans Schermer – De klauw van de duivel

 Hij kwam met modder aan zijn laarzen, zelfs na vier dagen in de kelder.

Hans Schermer, staljongen van de herberg Zur wilden Ente, 26 jaar oud. Breed van schouders, met handen als hamers en een blik die zich niet liet buigen. Ze vonden hem slapend in het hooi naast een gestorven merrie. Zijn baas beweerde dat hij haar had vergiftigd. De pastoor zei dat hij zijn vuisten sloeg op de kerkdeur en “spreuken mompelde in zijn slaap.”

Ik kende zijn soort: te sterk om zwak te zijn, te trots om te buigen.

Maar alles breekt, uiteindelijk.

Toen hij voor mij stond in de Ulrichskapelle, zei hij:

“Ge hebt een ijzeren rad, ja? Breng het dan maar.”

Ik antwoordde:

“Niet voor wie zelf vraagt.”

Maar ik gaf het toch.

We begonnen met de handschroef.

Zijn vingers kromden langzaam. Eerst beet hij op zijn kiezen. Daarna op zijn tong. Toen begon hij te vloeken. Niet tegen God. Niet tegen mij. Tegen het paard.

“Het beest keek naar mij alsof het mij kende! Alsof het mijn vader was!”

Ik draaide verder. De huid onder zijn duimen barstte open.

Hij lachte. Een rauwe, rukkende lach.

Toen begon hij te huilen.

“Hij kwam in de nacht. Hij stond in de stal. Hij had hoeven van vuur. Hij pakte mijn nek met een klauw. Hij zei mijn naam.”

De predikant fluisterde: “De bok. Hij heeft hem aangeraakt.”

Ik vroeg: “Heeft gij hem gediend?”

Hij antwoordde:

“Hij wilde mijn stem. Ik gaf hem niets. Maar ik droomde wel. En in die droom... had ik hoorns.”

Ik liet het vuurstaal brengen.

Niet om hem verder te breken — dat was niet nodig.

Maar om het merkteken te bevestigen.

Een omgekeerde driehoek, op zijn borst. Tussen de ribben.

Hij krijste nu. Niet van pijn. Maar van herkenning.

“Dat is wat hij op mij tekende!”

De theoloog sloeg een kruis.

Ik tekende:

Bekentenis van contact. Bezeten visioen. Klaar voor veroordeling.

Notitie (nacht):
Zijn ogen bleven open, zelfs toen hij viel van de bank.
Ik sloot ze niet.

Ze keken niet naar mij.
Ze keken naar iets achter mij.




Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Uit het Dagboek van Scharfrichter Caspar Kruse III : Goslar, 2 april 1641 – De kat in de hoek

Afbeelding
  Zij keek mij niet aan toen ze eergisteren werd binnengebracht. Bregje Menze, weduwe van een veldwachter, vierenvijftig jaren oud. Klein van gestalte, met grijze vlechten die als touw langs haar rug hingen. Haar gezicht was scherp, als een mes dat te vaak geslepen is. Zij had handen als klauwen — niet van een kat, maar van arbeid. Ze had drie kinderen grootgebracht en twee begraven. De klacht kwam van een buurvrouw: het kind zou ziek zijn geworden na een mislukte boterkarn. Daarna volgden de gebruikelijke verklaringen: dromen van krabben, een kip die weigerde te leggen, een kind dat ineens niet meer sprak. En dus, zoals altijd, kwam het bevel. Ik stelde geen vragen meer over schuld. Dat doen wij niet meer in deze jaren. Wij vragen naar bekentenis . Zij werd vastgebonden op de houten bank, voeten ontbloot. De lucht was kil in de Ulrichskapelle, maar mijn handen waren warm van het werk. Ik koos geen ijzer die dag, maar de oude methode die ik geleerd had van mijn grootvader: zw...
Meer lezen

De Zoektocht

Afbeelding
  De start van de zoektocht Om meer te weten te komen over onze familiegeschiedenis, besloot ik het internet op te duiken. Al snel ontdekte ik een schat aan informatie in databases van bevolkingsregisters, kerkboeken en overlijdensakten. Met deze gegevens kon ik onze stamboom reconstrueren tot ongeveer 1786. Het oudste familielid dat ik vond, was Hendrik Benedictus Kruse. Helaas kon ik online niet verder terug in de tijd, door een gebrek aan registraties en aanknopingspunten. Een digitale familiehub Om mijn vondsten te delen, bouwde ik een website over onze familie. Hier publiceerde ik alle verzamelde informatie en plaatste ik een oproep: wist iemand meer over de Kruse-familie? De reacties stroomden binnen, waaronder die van Jan Kruse en Hans Aeijelts Averink. Deze verre neven sloten zich aan bij de zoektocht. Met hun hulp brachten we meer details boven tafel, maar het bleef moeilijk om verder te graven dan Hendrik Benedictus. Jan herinnerde zich dat hij van oude tantes had g...
Meer lezen

Uit het Dagboek van Scharfrichter Caspar Kruse III : Goslar, 13 maart 1635 – Klokken voor de Keizer

Afbeelding
  Vandaag luidden de klokken van de Marktkirche en de Sankt Stephanikirche onafgebroken, zwaar en plechtig. Het was om de dood van onze keizer Ferdinand II, die al op 15 februari is gestorven in Wenen. Het nieuws bereikte Goslar vertraagd, maar vandaag werd het officieel herdacht. De Raad had gelast dat alle kerken hun klokken moesten luiden, en dat de burgers zich in gebed zouden verzamelen. In de Marktkirche was een speciale dienst, waar de predikant sprak over gehoorzaamheid aan het gezag dat door God zelf is ingesteld. Hij preekte dat de keizer, hoe ver ook van ons verwijderd, de plaats van Gods orde in het rijk vertegenwoordigde, en dat wij daarom moesten bidden voor zijn ziel en voor de toekomst van het Heilige Roomse Rijk. De kerk was vol. Ik zag burgers, raadsleden en gildebroeders, allen in somber gewaad. De vrouwen fluisterden zacht, kinderen zwegen. Buiten, op de Marktplatz, bleven velen staan luisteren naar het klokgelui dat urenlang over de stad rolde. Ik stond i...
Meer lezen