Uit het Dagboek van Scharfrichter Caspar Kruse III : Goslar, 23 april 1638 - Talke Rode – De meid met het brandmerk

 Ze spuwde naar de grond nog voor ik iets gezegd had.

Talke Rode, herbergmeid, drieëntwintig, rood haar, tanden als parels, maar haar ziel, zei men, zwart als kolen. Ze werkte bij Zur goldenen Kanne — waar mannen dronken, dansten en sliepen met wie hen toelachte. En Talke lachte vaak.

Men zei dat haar huid ‘te warm’ was. Dat vlees kromp als zij het aanraakte. Dat mannen gingen dromen na een nacht bij haar, en weken later met zweren wakker werden.

Op haar linker heup — een litteken, cirkelvormig, met lijnen als takken. Volgens haar: een wond van olie.

Volgens de predikant: een heksenteken.

Ze werd de Ulrichskapelle binnengebracht met de blik van iemand die al wist wat het einde zou zijn.

Ik vroeg:

“Waarom hebt gij het teken verborgen?”

Ze zei:

“Omdat jullie niets willen horen, alleen gillen.”

Ik liet het ijzer al klaarleggen.

Eerst de duimschroef — een korte inleiding.

Ze kneep haar ogen dicht, maar schreeuwde niet.

“Is dit alles, Meester?”

Toen de scheenbanden.

Bij de tweede draai:

“Gij noemt mij zondig. Maar hoe noemt gij uzelf?”

Ik zweeg.

De predikant zei:

“Haar tong is doorboord met laster.”

Ik haalde het brandijzer.

Geen symbool — alleen een streep vuur.

Ik hield het boven haar borst.

Ze lachte.

“Doe het dan.”

Ik drukte.

Haar rug trok krom. Haar mond opende zich voor een schreeuw die niet kwam.

Alleen adem. En bloed.

Toen zei ze:

“Hij kwam in mijn kamer. Niet als bok, niet als schaduw. Als een man. Een gewone man.”

Ik vroeg:

“Wat zei hij?”

“Dat ik beter was dan de rest. Dat ik vrij was.”

De theoloog riep:

“Leugen. Bezeten. Veroordeeld.”

Ik tekende:

Volledige bekentenis onder pijn. Zichtbare tekens. Vuurwaardig.

Notitie (nacht):
Zij vocht. Maar niet om te overleven.

Om gezien te worden.

En morgen — wordt zij dat.

In vuur. Voor iedereen.